autobiografie

leesautobiografieën

Chloé : 

Op onze jaarlijkse uitstap naar de boekenbeurs te Antwerpen ben ik door de leesmicrobe gebeten. Soms gaan enkel mijn mama, zusje en ik erheen maar vaak gaat er iemand van de familie of vrienden mee. Ik heb niet anders geweten of mijn mama gaat naar de boekenbeurs en wij lagen nog in de kinderwagen toen we de eerste keer meegingen. Vanaf een bepaalde leeftijd krijgen wij een beperkt budget dat we zelf aan boeken mogen besteden. Ik vind altijd wel iets, de keuze is er dan ook enorm. Ik vind het steeds weer een leuke ervaring. Normaal vertel je in chronologische volgorde over je ervaringen maar ik ga het anders aanpakken. Ik begin bij mijn leeservaringen van het voorbije jaar.

Het voorbije jaar heb ik me vooral geconcentreerd op het genre fictie. De trilogie van De Hongerspelen sprak me enorm aan en heb ik ze dan ook alle 3 gelezen, zeker een aanrader! Ik ben bij deze boeken terechtgekomen via de film. Die vond ik  zo goed dat ik de boeken ook wilde lezen. Voor de rest heb ik in 2013 geen echte boeken meer gelezen, wel enkele tijdschriften. De Flair is een magazine dat elke week in huis is en daar lees ik sinds een tweetal jaren meestal ook wel enkele artikels in. Voor de lessen Nederlands las ik vorig schooljaar de boeken ‘Ontvoerd’, ‘Wild vlees’ en ‘Ik dacht dat het liefde was’. Niet echt mijn favoriete genre van boeken en er is dan ook niet veel van blijven hangen.

Daarvoor waren er de eerste drie jaren van het middelbaar. Toen moest ik een aantal boeken lezen voor school die we op een creatieve manier moesten verwerken. Daarnaast las ik ook een aantal typische meisjesboeken. Opnieuw een trilogie ‘Ontdekt, Beroemd en Showtime’. Het laatste boek heb ik helaas nooit gelezen doordat mijn budget voor dat jaar op de boekenbeurs op was. Dat vond ik op dat moment heel jammer en nadien heb ik er niet meer aan gedacht om het boek bijvoorbeeld voor mijn verjaardag te vragen of op mijn verlanglijstje voor Kerstmis te zetten. Deze boeken gingen over een meisje dat ontdekt werd op straat als model. Ze laat ons kennismaken met het harde modellenleven.  In diezelfde periode las ik ook het boek “het Engelenhuis”, dit was al een vrij serieus boek en misschien op dat moment nog net niet geschikt voor mij. Ik heb het wel uitgelezen en nadien ook de film bekeken. Ik vond ze allebei heel goed en ben heel blij dat ik het gelezen heb.

In de lagere school las ik, strips niet meegerekend niet zo erg veel boeken. Enkel de boeken van Geronimo Stilton konden me op het einde van de lagere school een tijdje boeien. Verder las ik ooit een boek van de reeks ‘Hoe overleef ik…’ .  Ik kan mij echter niet meer herinneren of ik dat boek uitgelezen heb of niet. Een grote indruk heeft het dus alvast niet nagelaten, er zat dan ook niet echt een verhaal in het boek . We moesten in de lagere school ook wel enkele keren een boek lezen om er daarna een boekbespreking over te houden. Hiervan is me niet veel bijgebleven, behalve het boek “Heksen” van Roald Dahl. Dit boek herinner ik me nog wel, het was tegelijkertijd griezelig en spannend maar af en toe ook grappig.

Één van de eerste echte leesboeken die ik in bezit had, was  ‘De avonturen van Pipi Langkous’, meteen een heel dik boek en ik heb er dan ook altijd maar deeltjes van  gelezen. Mijn mama las er af en toe voor het slapengaan wel eens een verhaal uit voor. Toen las ik zelden een boek volledig uit, enkel de delen die me interesseerden.

Als we nog een stapje terug zetten in de tijd komen we bij de kleuterklas, toen had ik vooral boeken over dieren. We hebben een reeks informatieve boeken over dieren in huis en daar leerden we ook veel uit. Wij hebben erg veel boeken in huis  omdat mijn mama een lerares is op de lagere school. Ze heeft jarenlang in het eerste leerjaar gestaan en kocht bijna bij elk thema van de lessen wereldoriëntatie een boek dat daarbij aansluit om uit voor te lezen. Zij heeft lezen ook altijd gestimuleerd bij ons omdat ze van mening is dat lezen je woordenschat vergroot en bijdraagt tot een correcte zinsbouw. Ik ken ook niemand die meer leest dan mijn mama. Boeken waar ik een maand over doe leest zij in een week uit. Voor we zelf konden lezen lazen onze ouders regelmatig voor, voor het slapengaan of gewoon in de loop van de dag. Uit die periode zijn de boeken van Pingu me erg goed bijgebleven.  We hadden ook een heel dik sprookjesboek, met wel 356 sprookjes, ééntje voor elke dag van het jaar.

De allereerste boekjes die we in handen kregen waren  boekjes met prentjes van dagdagelijkse voorwerpen. Daar speelde we dan spelletjes mee,  soms moesten we zeggen welke afbeelding mama of papa afdekte of we moesten om ter snelst het prentje aanduiden dat mama of papa noemde. Vaak waren die boekjes uit geplastificeerde pagina’s gemaakt om bestand te zijn tegen grijpgrage en plakkerige kinderhandjes. Ik denk dat iedereen zo’n boekjes ooit wel in huis had?

Zo dit was mijn leesautobiografie, hopelijk hebt u me zo een beetje beter leren kennen en heeft u een beeld gekregen van mijn leven als lezer. Zoals u wellicht hebt gemerkt ben ik niet één van de grootste lezers, maar ik heb het zeker wel gedaan. Ik kies altijd voor de populaire titels, zo ben ik zeker dat ze goed zijn. Onbekende auteurs, daar weet je niet van of de boeken goed zijn of niet. Daar wil ik mijn tijd niet aan verspillen. Misschien een foute redenering van mij maar voorlopig voel ik me daar nog steeds goed bij.

Het einde van mijn Leesbiografie is aangekomen en ik hoop dat ik u geïnteresseerd heb met mijn leesgeschiedenis.

Stan : 

Ik ben nooit echt een fan geweest van lezen, tot een paar maanden geleden ik boeken van de auteur Dan Brown begon te lezen. Ik hield vroeger wel van boeken, maar enkel als ze werden voorgelezen, wanneer ik zelf moest lezen vond ik het heel wat minder fijn. Maar nu kan ik al wat beter genieten van een boek.

Toen ik in de lagere school zat, ging ik wel regelmatig naar de bib. Mijn moeder ging wekelijks en ik ging ook zeker één keer in de maand mee. Ik vond dat er een aangename sfeer hing, ik las er graag de tijdschriften die er lagen en ik vond het leuk om gewoon op de computer boeken op te zoeken. Niet zozeer om die boeken dan te lenen, maar ik vond het leuk deze boeken dan te gaan zoeken in de bibliotheek en ze dan terug te zetten. Ik leende er bijna nooit boeken, maar wel veel stripverhalen. Ik was een heel grote fan van stripverhalen, daar kon ik me uren in verdiepen. Stripverhalen hebben minder tekst, dus je moet minder lezen, en door de tekeningen moest ik niet zelf mijn fantasie gebruiken om het verhaal en de personages in te beelden, want dat kon ik niet goed en ik deed het ook niet graag. Sinds dat ik in het middelbaar zit, is dit ook terug geminderd. Ik vond het niet meer leuk om naar de bibliotheek te gaan en mijn interesse in lezen (stripverhalen) was terug helemaal verdwenen. Wanneer we voor school een boek moesten lezen, was dit met héél veel tegenzin en ik nam ook nooit een boek vast als het niet moest.

Maar toen ik vorig schooljaar weer eens een boek moest lezen voor het vak Nederlands, zoals we wel vaker moeten, had ik gekozen voor een boek van Dan Brown, namelijk ‘Het verloren symbool’ en door dit boek werd mijn liefde voor lezen nieuw leven ingeblazen. Ik vind dit genre (dedective/mysterie) een geweldig genre, en in het bijzonder de boeken van Dan Brown. Ik had de film ‘The Da Vinci code’ gezien en vond deze ook bijzonder goed, maar ik wist niet dat er ook een boek van was en dat die schrijver nog boeken had geschreven. Maar toen ik dit wist besloot ik dus vorig jaar dat boek te lezen en dit was heel erg meegevallen. De verhaallijn was uitstekend en het leuke aan die boeken is dat je voortdurend zelf bezig bent met het proberen van de ‘puzzel’ op te lossen. Na dat boek besloot ik in de zomer ‘Inferno’ , ook van Dan Brown, te lezen en dit boek was me ook heel goed bevallen, maar iets minder dan ‘Het verloren symbool’.

Als ik boeken lees doe ik dit meestal vrij snel, ik ben een snelle lezer, ook tijdens het studeren. Ik heb boeken van ongeveer vierhonderd pagina’s meestal op zo’n drie of vier avonden uit. Ik lees ook het liefst ’s avonds, dan is het donker buiten en dan is het wel gzellig als ik zo eens met een boek in de zetel of in bed kan neerliggen en gewoon wat ontspannen en lezen. Meestal als ik eenmaal in een boek zit, kan ik ook moeilijk stoppen met lezen, zeker als het een spannend verhaal is en ik zit midden in een cruciaal moment. Dan durf ik nogal eens tot diep in de nacht verderlezen, ook wel omdat ik het boek zo snel mogelijk wou uithebben.

Kortom, ik ben nooit echt een boekenliefhebber geweest, maar ik heb sinds kort de liefde voor lezen teruggevonden en ik ben hier eerlijk gezegd wel blij om. Je kan me nog wel niet echt een ‘boekenwurm’ noemen, maar ik hou wel van boeken nu.