Chloé
Toen ik het boek begon te lezen was het al snel duidelijk
dat je je aandacht er echt wel moest bijhouden, het was namelijk niet zo
gemakkelijk om te volgen. Dit omdat elk hoofdstuk over de ander ging. Het
eerste hoofdstuk ging over Alice, hier heeft zij het ski ongeval meegemaakt. In
het tweede hoofdstuk gaat het dan over Mattia, waar hij zijn zusje Michela
achterlaat en nooit meer terugziet. Ik vond het een raar boek in het begin maar
toen ik verder las werd het iets duidelijker. De levens van Alice en Mattia
kruisten elkaar en dus volgden de hoofdstukken op elkaar. Op het moment dat ze
terug uit elkaar gaan en geen contact meer met elkaar hebben is er terug sprake
van de afwisseling over hun levens in de hoofdstukken.
Voor ik het boek heb ik natuurlijk de achterflap gelezen,
zoals iedereen wel doet denk ik. Het boek sprak me toch wel aan maar of het aan
mijn verwachtingen heeft voldaan weet ik niet. hoe verder je leest, hoe harder
je hoopt dat Alice en Mattia samen gaan eindigen en een relatie beginnen. Als
je het einde nadert merk je dat dit niet gaat gebeuren wat ik wel jammer vindt.
Sommige gebeurtenissen in het boek zijn niet helemaal
realistisch naar mijn normen. Bv, de scene waar Alice het vieze snoepje moet
eten van Violetta, zo’n erge pesterijen heb ik nog nooit meegemaakt en ook niet
van gehoord. Na dit voorval werden Alice en Violette vriendinnen, wat ik wel
herken in hun vriendschap is dat er snel ruzie’s ontstaan. Violetta Alice
beschuldigde van het maken van de taart die vergiftigd was. Ik denk dat
iedereen wel eens ruzie’s heeft die ontstaan zijn door misverstanden.
Mijn laatste opmerking over het boek gaat over de tweeling
Mattia en Michela. De eerste keer dat je kennismaakt met hen, had ik de indruk
dat Mattia het “normale” kind was want Michela had een leerachterstand. Maar
uiteindelijk is Mattia ook niet helemaal in orde. Zowel Mattia als Alice hebben
autisme en kunnen het op een rare manier goed met alkaar omgaan. Ze hoefden
niks te zeggen, alleen hun aanwezigheid was al genoeg. Ze waren ellebei
hetzelfde, stonden dicht bij elkaar door hun onherkenbare band maar toch niet
te dicht. Een vriendschap die ik nooit zal begrijpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten